Het was echt de allerlaatste keer

‘Het is nu echt de aller- aller- allerlaatste keer.’ Ik sprak de woorden haperend uit in de stoffige oude schuur van mijn ouders, waar mijn oude fiets al jarenlang ‘geparkeerd’ stond, onder een zacht wollen dekentje dat ooit dienst deed als warmhouder in mijn wieg. Hij moest nu eindelijk maar eens de deur uit, maar het deed me veel meer dan ik had verwacht. Ik realiseerde me dat. Plotsklaps. Ik had gedacht dat ik het zonder blikken of blozen zou kunnen. Maar mijn gevoel gaf mijn verstand een behoorlijke optater. Vooruit! Ik zou mij niet laten kennen!
Mijn vader zwaaide mij nog na en ik zwaaide voorzichtig terug. Het was weer even wennen en het voelde als de final countdown. Ik karde door de straten. De wind door mijn haren. De zon als een helder object aan de hemel. Witte wolken dreven aan mij voorbij en mijn voeten rouleerden in het rond. Ritmisch. Het was onvoorstelbaar hoe goed hij nog reed. De trappers gleden als een geoliede machine. Het zachte suizen bracht mij in een trance en de bebouwing gleed aan mijn ogen voorbij. Ik kon niet meer stoppen. Vroeger werd ik altijd ingehaald, maar nu sjeesde ik iedereen voorbij!
Dertig jaar geleden wilde mijn vader hem cadeau geven omdat ik naar een andere school moest en die was zes kilometer verder dan mijn oude school. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Mijn moeder was ziedend. Want hij was eigenlijk veel te duur. Uiteindelijk ging ze overstag en reed ik met mijn boekentas ermee naar school. Elke dag door weer en wind. Hagel ketste in mijn gezicht als scherp steengruis, terwijl ik knokte tegen de harde stormwind, die mij richting sloot dirigeerde. Maar deze stalen ros hield mij overeind. Ondanks alles! Jarenlang bewees hij mij goede diensten. Maar na het behalen van mijn rijbewijs, verdween de fiets definitief in de schuur. Wegdoen? Nee. Dat nooit! Oude herinneringen zaten als een stuk modder er aan vastgeplakt.
Jarenlang stond hij daar. Tot ik besloot om hem toch maar  op te ruimen. Ik deed er helemaal niets meer mee. Daarom reed ik daar weer op mijn fiets. Op pad naar de nieuwe eigenaresse trapte ik maar door en door. Zag bloeiende sneeuwklokjes. Met het adres op een ondertussen beduimeld briefje dat ik in mijn hand geklemd hield, naderde ik zijn nieuwe standplaats,  mezelf realiserend dat ik na deze fenomenale rit de fiets helemaal niet kwijt wilde. Desondanks kwam ik steeds dichterbij de nieuwe eigenaar. Mijn gevoel en verstand bereikten het hoogtepunt van hun strijd, waarbij mijn emotie uiteindelijk glorieus met de overwinning ervan doorging, want keihard reed ik aan zijn nieuwe adres voorbij…deze fiets ging weer mooi terug naar huis! Hij verdiende een keurig plaatsje onder zijn vertrouwde wollen dekentje. Hij moest eerst maar eens opgepoetst worden. En daarna? Ach ja, over 30 jaar zie ik wel weer…

© Copyright Corawriter 2017

Cora Verhelst

Vier jaar geleden volgde Cora Verhelst de training ‘journalistiek schrijven’. Sindsdien schrijft ze korte verhalen en columns waarvan de leukste, grappigste en boeiendste zijn geplaatst op haar weblog http://www.corawriter.blogspot.nl.
Sinds 2014 is Cora freelance redactioneel schrijver bij het huis-aan-huis-blad ScheldeXpress (voorheen De Eenhoornkrant).

Binnenkort komt haar eerste boek Zatte bramen…en andere sfeerverhalen uit bij uitgeverij Boekscout.

Feedback op Het was echt de allerlaatste keer

Het was echt de allerlaatste keer is een warm verhaal over het geen afscheid kunnen nemen van een fiets. Veel lezers zullen, net als ik, gecharmeerd zijn van de nostalgische boodschap in dit verhaal: het willen vasthouden aan tastbare en dierbare herinneringen.

Uitblinkers

Thema

De impliciete boodschap in dit korte verhaal is de koestering van tastbare dierbare herinneringen en die niet los kunnen laten. Deze boodschap c.q. dit thema is goed verweven in de tekst. De veelzeggende openingszin: ‘Het is nu echt de aller- aller- allerlaatste keer’ heeft er alle schijn van dat het personage zichzelf wil overtuigen om de fiets van de hand te doen, dan volgen de dierbare herinneringen aan de fiets en tot slot het besluit hem te behouden.

Het thema wordt niet expliciet genoemd en zit verweven door de hele tekst. Top!

Achtergrond

De achtergrond over de gehechtheid aan de fiets wordt in dit verhaal goed weergegeven: uit de herinneringen tijdens de fietstocht blijkt de gehechtheid aan de stalen ros. Ook weet de lezer dat het personage de fiets van haar vader gekregen, ondanks dat haar moeder die te duur vond. De schrijver vertelt hiermee iets over de herkomst van de fiets en de relatie met haar ouders. Eventueel had het verhaallijntje van de ouders in het slot gesloten kunnen worden: zouden haar ouders trots op haar besluit zijn geweest?

Beeldend schrijven

De schrijfster heeft zich goed ingeleefd in de omgeving: de waarnemingen tijdens de fietstocht zijn inlevend geschreven en geven het verhaal sfeer. Dat is een kwaliteit.

Echter wel een kanttekening: in een tekst met een woordenlimiet moet een schrijver keuzes maken en de informatie (dan wel beelden) uitbalanceren.
Welke informatie/beelden doen er echt toe i.r.t. de boodschap? De tekst kan versterkt worden met functionele waarnemingen, beelden die het thema versterken en ook sfeer geven. Zo kan bijvoorbeeld de hand van het personage langzaam de kromming van het stuur volgen. Daarmee wordt in een beeld uitdrukking gegeven aan de gehechtheid aan de fiets.
Juist bij een woordenlimiet is het kiezen van relevante beelden essentieel: beelden passend bij het thema versterken de inleving van de lezer en geven het verhaal meer samenhang.

Schrijftip: compact schrijven

De ontwikkeling van het innerlijke conflict krijgt de lezer letterlijk gepresenteerd in het slot: Mijn gevoel en verstand bereikten het hoogtepunt van hun strijd, waarbij mijn emotie uiteindelijk glorieus met de overwinning ervan doorging.  Tijdens de fietstocht wordt de aanloop daar naartoe in herinneringen en gedachten geschetst, waaruit vervolgens de twijfel ontstaat om de fiets van de hand te doen. In het slot wordt vervolgens de ontknoping van het innerlijk conflict samengevat. Dit vind ik niet alleen te rap gaan, maar als lezer miste ik ook de ervaring van het hoogtepunt van de innerlijke strijd en het beleven van de overwinning daarop. Wat was het hoogtepunt van de innerlijke strijd en wat was voor het personage doorslaggevend voor die overwinning? Die ommekeer in het innerlijk conflict is waar het verhaal naartoe werkt en dus relevant om uit te schrijven. De lezer wordt op die manier deelgenoot gemaakt van wát het personage beroert om de fiets te behouden. Het begrijpen en inleven van het personage wordt hiermee vergroot.

Het slot vraagt dus om meer uitwerking. Ook wanneer er geen sprake is van een woordenlimiet dient een schrijver de informatie uit te balanceren voor de samenhang en voor een rond verhaal. Je kunt jezelf daarbij de vraag stellen: welk ‘materiaal’ ondersteunt de innerlijke strijd én het besluit de fiets te behouden? En, hoe ‘kleur’ ik mijn personage in bij het thema?
Het vertrekpunt van dit verhaal is uitstekend: het thema komt sterk uit de tekst naar voren. Vervolgens dient de inhoud (het plan om afscheid van de fiets te nemen) in dienst te staan van het thema (koesteren van tastbare herinneringen). Denk daarbij ook aan hoe het personage past bij dit nostalgische thema: bijvoorbeeld haar taalgebruik en kleding (modern of juist nostalgisch?) Wanneer je nostalgie uitwerkt op een kernwaarde van het personage (zoals toewijding, tevredenheid of misschien wel onthechting) dan maak je het personage voor de lezer nog meer herkenbaar en invoelbaar.
Bij een rijke fantasie past veelal het ‘materiaal’ niet binnen een woordenlimiet. Dat vergt schrappen en keuzes maken in wat écht belangrijk is voor het verhaal.

Cora, ik vind dat je een warm verhaal hebt geschreven met een sterk verweven boodschap. Wanneer je de informatie iets beter doseert op welke informatie / beelden echt belangrijk zijn bij je thema, dan heb je een nog krachtiger verhaal!